Refleksja przedweselna

Wróciłem. Jakoś trudno zebrać się do nowego postu, ale dziś wreszcie włączyło mi się myślenie i oto pierwsze refleksje w nowym roku Anno Domino (jak mawiał pewien proboszcz) 2010.

Refleksja przy okazji wesela w Kanie Galilejskiej.

Kiedyś to nowożeńcy mieli żywot ciężki gdyż to rodzice często decydowali kto z kim stanie przy ślubnym kobiercu. Jakoś przyjęło się, że żałujemy najbardziej młodych niewiast, które poślubić musiały jakiegoś starego pryka - no nie wiem, czy ten stary pryk cieszył się, że będzie miał żonę o tyle od siebie młodszą, ale przyznaję, że był w korzystniejszej sytuacji. Niemniej trudno sobie wyobrazić dzisiaj, by mama przyszła do córki, albo raczej przywołała ją do siebie i powiedziała jej: Poślubisz naszego sąsiada zaraz po swoich 16 urodzinach. On nie jest zły, ma dużo pola a 40 lat różnicy między wami to wcale nie tak dużo.

Współcześnie doszło do przesunięcia akcentu i zamiast równowagi (choć taka zaistniała na krótki czas) osiągnęliśmy drugą skrajność, którą można by zdefiniować hasłem: Serce nie sługa - cóż z tego, że on/ona taki/taka jest skoro się kochamy.  

Wzór rodziny wg benettona? Dlaczego nie? Skoro się kochają...

Bazując na tej jakże małowzniosłej myśli, która jednak wszystkich porywa swoją pseudourokliwą niewinnością, żenią się i za mąż wychodzą nie z rozsądku jak kiedyś, ale z przy totalnym braku rozsądku - nic się dla nich nie liczy skoro się kochają. Pochodzenie, wiek, narodowość, wiara, kultura - nic się nie liczy, bo my się kochamy. Przypomnieć by tu trzeba wypowiedź naszego profesora z "moralnej", który wielokrotnie powtarzał, że najważniejszym organem płciowym człowieka jest mózg. Tak, niewątpliwie mózg ma znaczenie nie tylko dla chemii organizmu, która steruje popędami, ale także dla wyboru kandydata/kandydatki na małżonka/żonę. Mój znajomy ksiądz komentując możliwość pobrania się katoliczki z muzułmaninem radzi następująco: Weź rozpęd z 10 matrów i walnij głową prosto w mur, jak przeżyjesz i ci miłość nie przejdzie, to MOŻE coś w tym jest (oczywiście jest to przejaskrawienie i nie polecam praktykować w życiu).

Miłości pomaga rozum, więc użyj go zanim zdecydujesz się z kimś związać. Słuchaj tych, którzy są obok Ciebie - ile to razy małżeństwo rozpada się i wtedy jak echo powracają frazy: A mówiłem jej/jemu, ale nie chciał/a słuchać, bo przecież się kochają.

Także (i tu narażę się niesamowicie) wiara kładzie przed każdym, kto zmierza do zawarcia małżeństwa, konkretne wymagania - niestety nimi mało kto się jeszcze dziś przejmuje, a szkoda, gdyż tak jak we wszystkich innych działach naszego życia, tak samo i w miłości, a w sumie przede wszystkim w niej, wiara jest dla człowieka wierzącego wielką pomocą i kształtując nasze serce kształtuje także, powiedziałbym brzydko, gust miłosny - wpływa na wszystkie nasze wybory, także na te, które związane są z miłością życia. Jednak by wiara stała się pomocna, trzeba najpierw ją mieć, bo z pustego to i Salomon nie naleje.

Tak sobie myślę, czy znajdzie się jeszcze dzisiaj ktoś taki (zwłaszcza kobieta - to nie złośliwość, to troska), kto w pierwszej fazie zakochania potrafi sobie powiedzieć NIE. Nie, gdyż to nie ta kultura, nie ta mentalność, nie ta wiara, nie ta narodowość, nie to wyznanie. Jeżeli są takie osoby - Chwała Im! Jeśli ich nie ma - módlmy się, szczególnie za tych, którzy w miłości porzucili rozsądek wierząc ślepo w intuicję pojętą tak szeroko, że aż bezkresną, no bo po co miłości stawiać granice?